Als ik deze zwijmel schrijf (ik plan hem vooruit, hij wordt over een week gepost) ben ik net klaar met het verzamelen van mijn spullen voor mijn wandelvakantie in Duitsland.
Ik ben moe.
De week was een rat-race, schreef ik vorige week al.
Ik ben veel uit huis gevlucht omdat het overal een bende was.
Schouwburg, bios, concertjes. De opname van mijn zoon kwam erbij.
Lange ritten naar het Oosten van het land waar de kliniek is.
Ik wilde mijn huis voor de vakantie een beetje stofvrij achterlaten. Ondanks dat er van de week nog gestuct gaat worden, tijdens mijn afwezigheid.
Dat heet loslaten.
De badkamer was af. Dacht ik. Alleen de deur moest er nog in gehangen worden.
Ik dacht al met mijn timmermansoog te zien dat de deur de wastafel zou gaan raken. En jawel... na meten bleek dat het niet ging passen.
Ik heb vandaag de badkamerboer gebeld. Fijne lui zijn het. Kleine zaak. Als ik bel weten ze gelijk wie ze aan de telefoon hebben. Ze gaan het oplossen. Hoe, dat weet ik nog niet. Maar dat zal van de week, tijdens mijn vakantie wel blijken.
Ook dat is loslaten.
Morgenochtend rij ik weer naar het Oosten. Voor de derde keer deze week. Maar nu mag ik doorrijden. Idar-Oberstein zal de start worden van onze wandeling. Vanaf daar lopen we ruim 130 kilometer naar het eindpunt. Naar Bingen.
Het Hildegard von Bingen Pad wat we gaan lopen is een pelgrimspad dat in het teken staat van deze non.
Twee zwijmels schrijf ik vooruit.
Ik was een beetje inspiratieloos.
Terwijl ik de computer aanzette kwam dit liedje op de radio voorbij. En de keuze was gemaakt.
De weersvoorspelling zijn niet zo heel goed. Het wordt koud. Maar ik ga met Kleine Tas, en wij hebben het altijd naar ons zin samen. Ik heb er heel veel zin in om twee weken lang maar doel per dag te hebben: Lopen van A naar B.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
